Μόλις καθάρισες το σπίτι. Σκούπισες. Σφουγγάρισες το πάτωμα.. Επιτέλους!! Ώρα να ξεκουραστείς. Είχες μια απαιτητική μέρα. Πας στο δωμάτιο να πάρεις το μικρό. Τον άφησες να ζωγραφίζει. Γυρίζεις και βλέπεις τα πάντα ζωγραφισμένα. Το πρόσωπο του.. το πάτωμα.. τους τοίχους.. την ντουλάπα..
Εξαγριώνεσαι! Φωνάζεις δυνατά! Πολύ δυνατά!!!! Μα τι έκανα άραγε, αναρωτιέται ο μικρός, αλλά δε τολμά να το ξεστομίσει. «Απλώς ζωγράφιζα.. γι’ αυτό δε μου έδωσε η μαμά τους μαρκαδόρους»; Και τώρα τι; Τι έμαθε το παιδί σου; Τι κέρδισες; Μήπως απλά χάλασε η όμορφη μέρα που είχατε μέχρι πριν από λίγο; Μήπως ο φόβος δεν τον αφήνει να δικαιολογηθεί; Νομίζω αυτή τη στιγμή δε σκέφτεσαι τίποτα. Δε σε νοιάζει τίποτα. Ο θυμός σε έχει θολώσει. Δε μπορείς να δεις τα βουρκωμένα του μάτια. Ίσως έτσι έμαθες. Θυμάσαι; Πριν πολλά χρόνια είχες βρεθεί και εσύ στη θέση του. Ήσουν στην απέναντι πλευρά και τότε δε σου άρεσε καθόλου. Γιατί συμπεριφέρονται έτσι οι μεγάλοι;
Η φουρτούνα πέρασε. Είστε αγκαλιά στο καναπέ. Δείχνει να σε αγαπάει, όπως πριν. Προτού αρχίσεις να φωνάζεις. Είσαι ο κόσμος του όλος κι ας το ξεχνάς καμιά φορά. Όταν η αϋπνία και η κούραση σε έχει εξαντλήσει.. όταν θες να φωνάξεις γιατί κανείς δε σε βοηθά.. όταν κανείς δε σε καταλαβαίνει.. όταν ο σύντροφος σου σε παραμελεί.. όταν το αφεντικό σου σε αδικεί.. όταν.. όταν.. όταν.. για χίλιους λόγους μπορεί να ξεσπάσεις. Να ξεσπάσεις στο παιδί σου.. με τη παραμικρή αφορμή. Μα γιατί; Γιατί είναι ο εύκολος στόχος..
Και τώρα έρχονται οι τύψεις. Πώς θα επανορθώσω; Θα ζητήσω συγγνώμη. Θα τον ακούσω. Πώς έγινε; Κατά λάθος; Όλη μέρα στη κουζίνα κάνω δουλειές κι ο μικρός μπροστά στη τηλεόραση. Μόνος. Πώς να εκτονωθεί; Μήπως νιώθει παραμελημένος και ήταν ο μόνος τρόπος να μου τραβήξει τη προσοχή; Του δίνω μια σφιχτή αγκαλιά. «Σε αγαπώ πολύ».
Τι πρέπει να κάνω την επόμενη φορά; Πώς να αποφύγω το ίδιο λάθος; Πώς να σταματήσω τον φαύλο κύκλο; Αν εγώ συμπεριφέρομαι όπως οι γονείς μου, το ίδιο θα κάνει και το παιδί μου αργότερα.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σκέφτομαι. Τι τόσο τραγικό έγινε; Διορθώνεται; Μήπως χτύπησε κάποιος; Είναι ένα τυχαίο γεγονός ή κρύβει κάποιο μήνυμα; Το παιδί μου γνωρίζει πως αυτό που έκανε δεν είναι δεκτό; Αυτές τις ερωτήσεις έπρεπε να κάνω στον εαυτό μου προτού αντιδράσω.
Τον σφίγγω δυνατά. «Έκανα λάθος. Συγγνώμη»!
Πιθανόν πολλές από εμάς έχουμε ζήσει κάποιο παρόμοιο σενάριο. Τη στιγμή που φωνάζουμε το πιθανότερο είναι πως το παιδί απλώς δεν μας ακούει. Έχει τρομάξει τόσο πολύ που δεν καταλαβαίνει τι γίνεται. Θεωρεί πως ο δυνατότερος μπορεί να επιβληθεί και το ίδιο θα κάνει αύριο σε κάποια συναναστροφή του όπου θα θεωρήσει πως είναι ο ισχυρός.
Με τις φωνές τραυματίζουμε την αυτοεκτίμηση του παιδιού. Νιώθει πως δεν αξίζει. Πως κάνει λάθη και τα λάθη δε συγχωρούνται. Ακόμη μπορεί να νιώθει πως δε το αγαπάμε πια μιας και είμαστε το πρόσωπο που εμπιστεύεται απόλυτα και που νιώθει ασφάλεια μαζί του. Σίγουρα με τις φωνές δε θα καταφέρουμε να διδάξουμε στα παιδιά όσα θέλουμε να μάθει. Γι’ αυτό ας σκεφτούμε καλύτερα πώς θα αντιδράσουμε την επόμενη φορά που κάτι δεν θα μας αρέσει..
ΤΣΑΛΙΚΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ
Τα παιδιά είναι τα ζωντανά μηνύματα που στέλνουμε σε ένα χρόνο που δεν θα δούμε, Neil Postman